Οι περισσότεροι γονείς από τη στιγμή που θα γεννηθεί το μωρό τους ονειρεύονται τα έκτα του γενέθλια. Τότε που θα είναι ένα μεγάλο παιδί και δεν θα χρειάζεται να ανησυχούν τόσο για την ασφάλεια του. Και πράγματι αυτό συμβαίνει.

Όταν τα παιδιά κλείσουν τα έξι τους χρόνια φαίνεται ότι τα περισσότερα προβλήματα έχουν περάσει. Σταματάς να κλειδώνεις τα ντουλάπια αφού σίγουρα δεν θα πιουν το απορρυπαντικό για τα τζάμια. Βγάζεις το προστατευτικό δίχτυ από το μπαλκόνι αφού έχουν σταματήσει να ανεβαίνουν στις γλάστρες για να κοιτάξουν κάτω. Ακόμη και η γκρίνια έχει περιοριστεί αρκετά μια και δεν ζητάνε πια να τα πας στην παιδική χαρά στις 11η ώρα το βράδυ.

Μπορούμε να πούμε ότι περνάς 5 ήρεμα χρόνια μέχρι να μπει το παιδί στα 11. Τότε, αίφνης, αρχίζουν όλα από την αρχή. Νιώθεις ότι οι παλιές ανησυχίες ξυπνούν, μόνο που μεταφέρονται από το χώρο του σπιτιού στον κοινωνικό χώρο. Και αυτή τη φορά σου είναι αδύνατον να ελέγξεις την κατάσταση με ένα αντιπυρετικό, μια φωνή, μια αγκαλιά, μια λιχουδιά!

Δεν γκρινιάζει πια για βόλτες ή παιχνίδια αλλά για ένα σπυράκι, για δυο τρίχες παραπάνω στα φρύδια, για τις ώρες που μπορεί να μείνει εκτός σπιτιού. Έχει μπει στη εφηβεία κι εσύ αρχίζεις πάλι να ανησυχείς και να νοσταλγείς τα παιδικά του χρόνια που τόσο ανυπόμονα περίμενεςνα περάσουν.

Η αλήθεια είναι ότι σε όλα τα παιδιά συμβαίνει κατά την προεφηβεία κάτι, μια ξαφνική μεταβολή.
Η ψυχολογία τους αλλάζει. Από την ηλικία των έξι μέχρι τα έντεκα όλα πηγαίνουν καλό. Η εξέλιξή τους προχωρά με χαμηλή ταχύτητα.

Φαίνονται ήρεμα και κοινωνικά προσαρμοσμένα.

Και ξαφνικά παρουσιάζουν διαταραχές που κατά κάποιο τρόπο αποτελούν επανάληψη των διαταραχών που είχαν όταν ήταν μικρά. Βλέπουμε για παράδειγμα ότι ένα παιδί που είχε ανορεξία δεν ήθελε δηλαδή να πιει το γάλα του όταν ήταν μωρό ξαφνικά στην προεφηβεία του να μην θέλει να τρώει.

Επίσης, ξαφνικά αρχίζουν οι αϋπνίες σε παιδιά που μικρά πέρασαν περιόδους αϋπνίας.

«Μεγαλώνουν τα παιδιά μεγαλώνουν και τα βάσανα» λέει ο λαός αλλά οι νέες μαμάδες το μόνο που σκέφτονται είναι το να μεγαλώσουν λίγο τα μωρά τους για να μπορέσουν να κοιμηθούν λίγο παραπάνω και γιατί όχι να έχουν και λίγο χρόνο ελεύθερο να πιούν και ένα καφέ. Όταν αργότερα πια αρχίσουν να κολυμπούν στα Θολά νερά της εφηβείας τότε μόνο θα καταλάβουν.

Είναι καλύτερα να προσπαθείς να κοιμήσεις ένα ανήσυχο μωρό που είναι δίπλα σου από το να ξενυχτάς εναγωνίως περιμένοντας το παιδί σου να επιστρέφει από ένα πάρτι που ποτέ δεν συμφώνησες να πάει. Επίσης είναι καλύτερα να κάνεις μπάνιο και να ντύνεις ένα μωρό όσο κουραστικό και αν είναι από το να βγαίνει μόνο του από το μπάνιο με μαλλιά σαν εξωγήινος και τρεις μαύρες μπλούζες πάνω από ένα κουρελιασμένο τζιν.

Και όταν μετά από όλους αυτούς τους καυγάδες, με όλα αυτά τα παράπονα από μέρος του παιδιού που σε κάνουν να νιώθεις ότι όλες σου οι προσπάθειες αν δεν ήταν λάθος, ήταν το λιγότερο άχρηστες, καλά είναι να έχεις φυλάξει και καμιά καρτούλα από τη γιορτή της μητέρας που έγραφε «στην πιο καλή μαμά του κόσμου» για να παρηγορείσαι.

Είναι τόσες οι αλλαγές που συμβαίνουν κατά την εφηβεία και τόσο
κουραστικό ψυχικά να τις αντιμετωπίσεις, που σίγουρα η σωματική κούραση η οποία
συνοδεύει το μεγάλωμα ενός μωρού έρχεται στην μνήμη σου σαν απόλαυση.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την εμφάνιση.

Όλοι οι έφηβοι ανησυχούν για την εμφάνισή τους. Και τα αγόρια ανησυχούν επίσης πολύ, παρόλο που δύσκολα το παραδέχονται, επειδή προτιμούν να πειράζονται μεταξύ τους, παρά να το συζητούν όπως κάνουν τα κορίτσια.
Το αστείο βέβαια είναι ότι όσο προσπαθούν να τη βελτιώσουν τόσο φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα αφού τα κριτήρια αισθητικής τους είναι μάλλον αμφιλεγόμενα. Πώς είναι δυνατόν να θεωρούν «ουάου», όπως λένε, ένα πρόσωπο με 15 σκουλαρίκια πλαισιωμένο με αχτένιστα μαλλιά και ξενέρωτο ένα καθαρό χτενισμένο κεφάλι.
Τί τους ανησυχεί πάντως σε σχέση με τη εμφάνιση; Τα πάντα. Μερικά πράγματα βέβαια τους ανησυχούν περισσότερο. Τα αγόρια θέλουν να είναι ψηλά και να έχουν φαρδείς ώμους, ενώ τα κορίτσια θέλουν να είναι πολύ αδύνατα. Εξ'ου και οι συνεχείς αποτυχημένες προσπάθειες για δίαιτα, που κάνουν την ανάμνηση του ταΐσματος ενός μωρού που διαρκεί περίπου μια ώρα να μοιάζει με διασκεδαστική εμπειρία.
Επίσης πανικοβάλλονται στη θέα οποιουδήποτε χαρακτηριστικού μπορεί να παραπέμψει στο άλλο φύλο, όπως οι τρίχες για τα κορίτσια, η λεπτή σιλουέτα ή η έλλειψη χνουδιού στο πρόσωπο για τα αγόρια. Και οι γονείς τι μπορούν να κάνουν;

Φαίνεται να βρίσκονται σε αδιέξοδο.

Όταν η έφηβη κοιτάζεται προσεκτικά στον καθρέφτη και ρωτάει την μητέρα της αν είναι όμορφη και η μητέρα της, αφού την κοιτάξει προσεκτικά για να μην νομίσει ότι αδιαφορεί, της λέει ότι είναι κούκλα για να εισπράξει την απάντηση ότι «τί θα έλεγες αφού είμαι κόρη σου», συνοδευόμενη από μια απερίγραπτη γκριμάτσα, τα πράγματα σίγουρα θα μπορούσαν να θεωρηθούν απελπιστικά.
Όμως οι γονείς δεν πρέπει να δραματοποιούν την κατάσταση.

Το να κάνεις στους εφήβους υπερβολικά κομπλιμέντα σίγουρα δεν είναι ο καταλληλότερος τρόπος να τα ανακουφίσεις, διότι απλά δεν θα σε πιστέψουν. Ο διάλογος μπορεί να βο-ηθήσει πολύ, ειδικά αν τα προβλήματα στην εμφάνιση υπάρχουν πραγματικά λόγω ορμονικών αλλαγών.

Οι γονείς μπορούν να εξηγήσουν στον έφηβο ότι όλοι μας κάποτε είχαμε τα ίδια προβλήματα, όπως τα σπυράκια για παράδειγμα, και ότι σίγουρα δεν θα τα έχουν για πάντα.